قرآنی ها(ناقرآنی ها) و اصحاب

بنام قرآنی ها که خود را پیرو قرآن می دانند و ادعای تدبر کردن در قرآن را در برابر طرف مقابل خود دارند آیا روزی این آیه را ندیده اند که خداوند می فرماید: [وَالَّذِينَ جَاءُوا مِن بَعْدِهِمْ يَقُولُونَ رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا وَلِإِخْوَانِنَا الَّذِينَ سَبَقُونَا بِالْإِيمَانِ وَلَا تَجْعَلْ فِي قُلُوبِنَا غِلًّا لِّلَّذِينَ آمَنُوا رَبَّنَا إِنَّكَ رَءُوفٌ رَّحِيمٌ] الحشر: 10 
ترجمه:و [نيز] كسانى كه بعد از آنان [=مهاجران و انصار] آمده‏ اند [و] مى‏ گويند پروردگارا بر ما و بر آن برادرانمان كه در ايمان آوردن بر ما پيشى گرفتند ببخشاى و در دلهايمان نسبت به كسانى كه ايمان آورده‏ اند [هيچ گونه] كينه‏ اى مگذار پروردگارا راستى كه تو رئوف و مهربانى.
آنها(قرآنی ها) که در بسیاری از اوقات بر دکارت و ولتر و نیوتن و ادیسون رحمت و درود می فرستند، در حالی که تا لب به سخن می گشایند اصحاب گرانقدر را مورد حمله و انتقاد و طعنه قرار می دهند، در حالی که خداوند آنانی را که بعد از آنها می آیند را می ستاید چون برای کسانی که قبل از آنان (که اصحاب) بوده اند دعا می کنند، و دعا می کنند که در دلشان بغض و کینه نسبت به کسانی که ایمان آورده اند وجود نداشته باشد. مگر اینکه بگویند اصحاب ایمان نداشته اند! اگر این سخن را بگویند آنگاه آنان تکفیری و افراطی می شوند، و لقبی که همیشه آن را به اهل سنت نسبت می دهند برخودشان تطبیق می شود، و حکم کافر شدن را به اصحابی نسبت می دهند که آن قرآنی را که ادعای پیروی آن را دارند، از طریق آنان(اصحاب) به دست ما رسیده است. در همهء حالات در تناقض و تضاد بزرگی هستند، خداوند آنان را هدایت دهد.