وَتِلْكَ الْأَیَّامُ نُداوِلُهَا بَیْنَ النَّاسِ

وقتی از جنبه‌ها و سطوح مختلف به واقعیت معاصر خود می‌نگرم و بسته شدن افق‌هایی را می‌بینم که می‌توانست امید امت باشد، و در عین حال عرصه‌های جدیدی را می‌بینم که می‌تواند امیدوارکننده باشد، سپس چندین سناریو در ذهنم ایجاد می‌شوند که امیدوارم برخی از آن‌ها به واقعیت تبدیل شوند و برخی دیگر از آن‌ها بسیار دشوارتر هستند. به خصوص بدین‌خاطر که فرصت‌های زیادی را به دلیل عدم آگاهی در بین بسیاری از اقشار تأثیرگذار جامعه از دست داده‌ایم، آنچه که من را از این تفکر نجات می‌دهد، دو چیز است:

۱. این دنیا موقّت و متغیر است و اوضاع و احوال آن تغییر مى‌کند و بر یک منوال باقی نمى‌ماند، {وَتِلْکَ الْأَیَّامُ نُداوِلُهَا بَیْنَ النَّاسِ} یعنی: «ما این روزهای پیروزی و شکست را در میان مردم می‌گردانیم، یک روز برای شما و یک روز برای آن‌ها». حتی اگر در دوران شکوه و اقتدار امت زندگی می‌کردم، باز هم انتظار سعادت و بعد از آن شکست را داشتم، امروز ما تلخی شکست را چشیده‌ایم، تجربیات پخته‌تر بسیاری را از آنچه گذشت می‌بینیم و به یاری خداوند ثمره‌ی آن بسیار پایدارتر و مؤثرتر خواهد بود.

۲. عاقبت و سرانجام از آنِ متقیان است، اگرچه آن لحظات را ببینیم یا نبینیم، و امیدواریم خداوند ما را از ناامیدان قرار ندهد.

به اندازه‌ی رنجی که امت ما سال‌هاست می‌کشد و چندین ماه است که در درد عمیق‌تر و تلخ‌تری به سر می‌بریم، به اندازه‌ی امیدی که می‌کوشیم آن را ببینیم و تلاش برای بیداری و آگاهی دیگران که تأثیر آن را احساس می‌کنیم، از خداوند خواهان و خواستاریم که ما را اسباب خیر قرار دهد و دیگران را جایگزین ما نسازد و امت را به راه سعادت و موفقیت در امورش هدایت کند.

شیما مصطفی