سنگ‌های داوود
در زمانی که دست‌ها شمشیر برنمى داشتند، کلمات در گلو می‌لرزیدند، دستی کوچک چند سنگ گرفته بود... نه درجه و ارزش نظامی‌ای داشت، نه مُهر شورای امنیت و قدرت‌های بزرگ، بلکه در دلش اطمینانی بود که پروردگار دست کسی را كه بر او تکیه کرده باشد خالى نمی گذارد
داوود پیامبر (ع)، جوانی بود که از شمشیر ظالمان نمی‌هراسید، او در برابر جالوت ایستاد، غولی مسلح و ترسناک، نه با شمشیر و نه با نیزه و سلاح سخت، بلکه با سه سنگ و ایمانی راسخ، به نام خدا برخاست و سنگ‌هایش دل ستمگر را شکافت، و جالوت بر زمين افتاد.
امروز، داستان دوباره تکرار می‌شود.
اما داوود این بار پیامبر نیست... بلکه کودک و جوانی است از غزه و جنین.
سنگ پرتاب می‌کنند، نه اینکه نمی‌دانند سلاح چیست و مقابلشان کیست، بلکه داوودهاى امروز می‌دانند کسی که پروردگار را در نظر داشته باشد و خود را فدا کند، اگر سنگ هم بردارد بی‌گمان دل ستمگر را می‌شکافد.