بازرگانانِ خوشبختی

آنچه مدام بر صفحهٔ تلویزیون و موبایل‌هایمان می‌بینیم، انبوهی از تبلیغات، راهنمایی‌ها و محتواهای رسانه‌ای است که با شیوه‌ای دنیوی و از دیدگاه غالب معاصر، از مفهوم «خوشبختی» سخن می‌گویند: «آنچه شما را خوشبخت می‌کند محصول ماست؛ برنج ما را بخورید تا شاد شوید؛ هر روز از این کرم استفاده کنید تا جوان بمانید؛ با ما همسفر شوید تا از غم و اندوه زندگی دور شوید...».

تمام این مسیرهای گوناگون، انسانِ این عصر را هدف گرفته‌اند تا جایگزین خوشبختی حقیقی شوند؛ همان خوشبختی‌ای که قرآن به آن اشاره کرده و در رستگاریِ اُخروی و رسیدن به بهشت تجلی می‌یابد.

این در حالی است که دیدگاه غالب معاصر، انسان را به زیستنی تهی از هر گونه ناراحتی فرامی‌خواند؛ نوعی زندگی که همچون جشنی بی‌پایان است و فرد پیوسته از خوشی‌ای به خوشی دیگر منتقل می‌شود.

چنان‌که «میشل لاکروا» می‌گوید، انسان معاصر «آن‌چنان در پی ارضای احساسات خود است که این کار به پرستش احساسات می‌انجامد و دیگر برای آن حد و مرزی قائل نیست.»

اما آنان که می‌خواهند به شیوه‌ای انسانی زندگی کنند و در سایهٔ آیهٔ شریفهٔ ﴿وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى﴾ لگام نفس خود را به دست گیرند، خوشبختانِ واقعی‌اند. اینان کسانی هستند که در فراز و نشیب زندگی و در میان خوشی‌ها و ناخوشی‌ها، همواره چشم به خوشبختیِ حقیقی در حیات جاودان آخرت دوخته‌اند، هرچند در قاب تلویزیون و هیاهوی تبلیغات غایب باشند.

دکتر یحیی اسماعیل