فکر می‌کردم کاستن از ارزش دعوتگران کاری جدید است!
گروهی از مردم را دیدم که نه عالم بودند و نه هوس‌باز، اما بیشتر اوقات مشغول تمسخر و کاستن از ارزش خدمتگزاران اسلام بودند. پوست بیرونی هستۀ خرما را به حساب دعوتگران می‌گذارند و با کوچک‌ترین اشتباه، بسیار زشت با آن‌ها رفتار می‌کنند. اما مار درون چشم عالم‌نمایان و هوس‌بازان را نمی‌بینند؛ بلکه در گردهمایی‌ها می‌بینی که با نهایت مهربانی و نرمی با آن‌ها رفتار می‌کنند.
بسیار شگفت‌زده بودم از کسانی که عمرشان را در نظارت بر اصلاح‌گران می‌گذرانند و خودشان هیچ چیزی ارائه نکرده‌اند! در عین حال با سکولارها و پخش‌کنندگان امیال نادرست، نرم و مهربان هستند! گمان کردم کاستن از ارزش تلاش دعوتگران کاری جدید و معاصر است، تا اینکه این سخن خداوند بزرگ را خواندم: ﴿الَّذِینَ یَلْمِزُونَ الْمُطَّوِّعِینَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ فِی الصَّدَقَاتِ وَالَّذِینَ لَا یَجِدُونَ إِلَّا جُهْدَهُمْ فَیَسْخَرُونَ مِنْهُمْ﴾
یعنی: «آن منافقان از مؤمنانی که در صدقات، داوطلبانه و به میل خود انفاق می‌کنند و نیز از کسانی که جز به اندازۀ توانشان [چیزی برای انفاق] نمی‌یابند، عیب‌جویی می‌کنند و آنان را مسخره می‌کنند.»
ابراهیم سکران