وعدەگاه ما نزد خداست
همۀ دانش، معرفت، روشنفکری و واژگانم را گرد آوردم تا چیزی بنویسم به‌عنوان سوگواری برای مردان باشرفی که در راه خدا رفتند و دنیا را با معانی سربلندی، شهامت و بزرگی آشنا کردند؛ اما همۀ این‌ها نتوانستند سوگواری‌ای بنگارند که شایستۀ آنان باشد.
بلکه گمان می‌کنم که خودِ سوگواری چنین وظیفه‌ای را نمی‌پذیرد! برای ما و آنان همین بس که خداوند می‌فرماید: ﴿وَلَا تَقُولُوا لِمَن يُقْتَلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتٌ ۚ بَلْ أَحْيَاءٌ وَلَٰكِن لَّا تَشْعُرُونَ﴾ [بقره: ۱۵۴]، ﴿وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا ۚ بَلْ أَحْيَاءٌ عِندَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ﴾ [آل‌عمران: ۱۶۹]، ﴿وَلِيَعْلَمَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَيَتَّخِذَ مِنكُمْ شُهَدَاءَ ۗ ...﴾ [آل‌عمران: ۱۴۰]،
وعده‌گاه ما نزد خداست!
احمد جوهری